Onder de liefhebbers van grammofoonplaten zijn ook nog aardig wat fans te vinden van mono-opnamen. En er zijn veel meer mono-albums beschikbaar dan je zou verwachten. Stereo grammofoonplaten werden pas halverwege de jaren 60 gemeengoed, en zelfs daarna zijn er nog veel albums in zowel stereo als mono uitgebracht (waaronder Sgt. Pepper’s van de Beatles in ’67)
Soundsmith is één van weinige merken dat nog echte mono-elementen maakt voor platenspelers – en inmiddels zijn er voor de complete MI (Moving Iron) lijn zowel stereo als mono varianten beschikbaar.
Waarom een mono-cartridge?
[showad_large align=floatright]Voor het beluisteren van een mono grammofoonplaten kun je gewoon een stereo-element gebruiken. Op een mono-persing ‘missen’ de horizontale bewegingen die de stereo-informatie bevatten, dus de cartridge leest alleen verticaal (op- en neer) signaal.
Maar zoals iemand het op een forum mooi omschreef: de muziek is mono, het gekraak is stereo. Omdat alle oneffenheden in het horizontale vlak op de plaat ook worden gelezen, zullen deze ook door de luidsprekers klinken. Als je een element hebt dat alle horizontale bewegingen negeert, geeft dat een nauwkeurigere weergave met minder ruis.
Volgens Soundsmith-importeur Music2 is het bovendien zo dat de ruimtelijke eigenschappen van de toen veel gebruikte buizen-opnameapparatuur met deze cartridges veel beter tot zijn recht komen – hoe vreemd dit misschien ook klinkt voor mono.
De MI cartridges van Soundsmith zijn verkrijgbaar voor prijzen tussen €379 (Otello) tot €4.399 (Sussorro) – de mono-varianten liggen hier gemiddeld 5-10% onder.
Geef een reactie